Jesteśmy społecznością, która kocha książki

“Marzenie o czymś, co się nie spełni, nie jest czymś złym. Pozwala nam cieszyć się każdym dniem.”

“Wszystko, czego szukasz, znajdziesz w bibliotece” to japoński comfort book, którego czytanie sprawia niezwykłą przyjemność, jednocześnie napełnia spokojem i działa jak lustro, w którego odbiciu można się przejrzeć.

Bohaterami opowiadań zawartych w książce są osoby, których z pozoru nic nie łączy. Jednak jeśli zagłębić się w ich motywacje, smutki i rozterki, widać jak na dłoni ich zagubienie i próby poszukiwania siebie samych w otaczającym ich świecie. Biblioteka staje się miejscem, w którym całkiem przypadkowo, zaczynają odnajdywać odpowiedzi na nurtujące ich pytania dotyczące życia, samorozwoju, czy spełniania marzeń.

Zarówno dziewczyna pracująca w sklepie, która chce nauczyć się więcej, aby móc starać się o lepszą pracę, jak i księgowy, który marzy o otwarciu sklepu z antykami — czują się zagubieni i szukają szczęścia. W końcu odnajdują miejsce, w którym ukojenie oraz odpowiedzi na nurtujące ich pytania zamknięte są w książkach. Dzięki temu, co oferuje im biblioteka, odzyskują spokój i wiarę we własne możliwości.

Bohaterowie dzięki pomocy bibliotekarki, Sayuri Komachi trafiają na książki, które nakierowują ich na właściwe tory zarówno w spojrzeniu na świat, pomagają przeanalizować swoją aktualną sytuację, jak i dają nadzieję oraz motywację do spełniania marzeń, planów i podejmowania odważnych kroków.

Motywem charakterystycznym dla literatury azjatyckiej jest skupienie postaci w jedynym, na pozór zwyczajnym miejscu, w którym będą mogli oddać się refleksji nad życiem i swoim postępowaniem, aby ostatecznie odkryć, że wiele zależy od nich samych, a dużą rolę w zrobieniu tego pierwszego kroku do zmiany komfortu życia odgrywa odwaga. To ona jest niezbędna w stawieniu czoła przeciwnościom losu.

W tym gatunku losy postaci są uniwersalne — każdy może odnaleźć w nich siebie i właśnie to jest w tym najpiękniejsze. Ta prawda, która nierozerwalnie łączy tekst z życiem.

Książka Michiko Aoyama to literatura skupiona na emocjach, subtelnie wnika do serca czytelnika, pozwala mu odnaleźć siebie w historiach bohaterów.

Uwielbiam literaturę japońską, bo zawsze ma do zaoferowania pewne nienachalne mądrości, które mówią do mnie: "bierz mnie i czerp ze mnie ile wlezie, a jeśli refleksje wynikające z poszczególnych opowiadań teraz cię nie przekonują — wróć do nich, kiedy będziesz potrzebowała oparcia i innego spojrzenia na swoją sytuację"

“Marzenie o czymś, co się nie spełni, nie jest czymś złym. Pozwala nam cieszyć się każdym dniem.”

“Wszystko, czego szukasz, znajdziesz w bibliotece” to japoński comfort book, którego czytanie sprawia niezwykłą przyjemność, jednocześnie napełnia spokojem i działa jak lustro, w którego odbi...

Rozwiń

Zwiń

Ariana wraz z paczką najlepszych przyjaciół spędza lato w domu przy kalifornijskiej plaży. To ostatnia szansa, aby się wyszaleć, bo lada moment wszyscy rozpoczną naukę na uniwersytecie. To może być też ostatnia szansa, aby on — najlepszy kumpel jej brata w końcu spojrzał na nią inaczej. Kiedy Chase w końcu daje wyraźne sygnały, że jest zainteresowany Ari — wydarza się coś, co łamie jej serce. Jej nadzieją na odzyskanie szczęścia staje się Noah. Tylko czy Ari zapomni o swojej pierwszej miłości? Czy Noah poskłada jej połamaną na kawałeczki duszę i sprawi, że dziewczyna zacznie żyć tak, jak na to zasłużyła?

Takiej książki mi brakowało od dawna. Motyle latają po brzuchu jak szalone od pierwszych stron, a ich liczba tylko rośnie z każdym kolejnym rozdziałem. Kocham tę książkę całym sercem. Motyw slow burn został rozpisany po mistrzowsku, a początek tej przepięknej powieści zaraża wakacyjną sielanką i beztroską. Jednak im bardziej zagłębiasz się w tę historię, tym staje się ona poważniejsza, momentami niepokojąca, smutna, ale też ma w sobie ogromne pokłady nadziei i tego, co w życiu najważniejsze — miłości.

"Say you swear" to książka, która dotyka wszystkich możliwych emocji. Nadszarpuje każdą z nich, bawi się nimi, droczy, pielęgnuje je, a za moment przeżuwa i wypluwa, a ty radź sobie z tym i spróbuj się pozbierać. Autorka w genialny sposób przeniosła emocje głównych bohaterów na odbiorcę powieści. Przez całe ponad 500 stron czułam się dokładnie tak, jak Ari, Noah czy Chase. Trudno mi było tu kogoś nie lubić, raczej stałym uczuciem, którym obdarzyłam postaci, było współczucie i troska...

...no, chyba że chodzi o Noah, to tu doszło jeszcze wiele innych emocji, a wszystkie z nich są bardzo pozytywne. Bo czy przeczołgane serce głównej bohaterki, nie zasługuje na kogoś, kto będzie kochał ją bezwarunkowo, kto przygotuje dla niej takie jedzonko, jakie sobie tylko wymarzy, kto zrobi dla niej wszystko, bez względu na konsekwencje? No sami powiedzcie!

A Noah właśnie taki jest — czuły, kochający, dobry, zabawny, troskliwy, a do tego — i tu wchodzi ciekawostka fanowska — jest kapitanem drużyny futbolowej. I jak się nie zakochać? Gwarantuję, że Ari będzie miała sporą konkurencję wśród czytelniczek tej książki, bo nawet sama autorka pisze w posłowiu o porzuceniu w jego przypadku terminu książkowy chłopak i zastąpieniu go książkowym mężem.

Tak ciężko zebrać mi myśli po tej lekturze. Działo się tu bardzo wiele i nie zawsze były to rzeczy przyjemne, często opierały się na traumach, czy nieprzepracowanej przeszłości. Wątek Ari i Noah był cudownie uroczy, ale dało się wyczuć stale wiszące nad nim widmo czegoś, co może zakończyć tę sielankę jednym gwałtownym ruchem.

"Say you swear" to piękny i wzruszający romans, który niesie ze sobą mnóstwo skrajnych emocji, który pochłonie Cię bez reszty i nie będzie chciał wypuścić, a w końcu, którego zakończenie sprawi, że nie pozbierasz myśli przez długi czas.

Książka idealna dla fanów motywów: slow burn, he fall first, friends to lovers, sport romance

Ariana wraz z paczką najlepszych przyjaciół spędza lato w domu przy kalifornijskiej plaży. To ostatnia szansa, aby się wyszaleć, bo lada moment wszyscy rozpoczną naukę na uniwersytecie. To może być też ostatnia szansa, aby on — najlepszy kumpel jej brata w końcu spojrzał na nią inaczej. Ki...

Rozwiń

Zwiń

Ellie to poczytna autorka kryminałów. Theo jest gwiazdą romansowych bestsellerów. Ich drogi łączą się w momencie, kiedy stają przed zadaniem napisania wspólnej książki. Jest tylko jeden, dość znaczący problem. Ona go nienawidzi. W dzieciństwie tworzyli parę nierozłącznych przyjaciół, jednak pewne tragiczne wydarzenia i przykrość, jaką wyrządził jej Theo, sprawiły, że dziewczyna nie potrafi spojrzeć na niego przychylnym okiem, nie mówiąc już o wybaczeniu. Czy praca pod jednym dachem i udawanie pary na potrzeby promocji wspólnej książki są warte przywoływania niemiłych wspomnień, które uparcie łączą się z tymi dobrymi? A może wybaczenie i odbudowanie wszystkiego na nowo są na wyciągnięcie ręki?

Czytałam sporo opinii na temat tej książki i mam wrażenie, że jestem z moją oceną gdzieś pośrodku. Z jednej strony daję duży plus za pomysł na fabułę. Fragmenty, kiedy bohaterowie tworzyli wspólną powieść, przerzucali się pomysłami, próbując przy tym wciągnąć do tekstu własne doświadczenia — kupuję to, ale z drugiej strony…

…nie kupuję irytującego zachowania głównej bohaterki, która mam wrażenie, że nie do końca wiedziała, czego chce. Rozumiem, że życie generuje sytuacje, które sprawiają, że można czuć się zagubionym i niepewnym swoich wyborów, ale zachowanie Ellie porównałabym do zachowania małej dziewczynki, która nie może zdecydować, jaką sukienkę ubrać do przedszkola. Biorąc pod uwagę liczbę stron, po prostu jej niezdecydowanie ciągnęło się za długo.

Zabrakło mi w tej historii emocji okazywanych przez bohaterów na zewnątrz, co "podbijałoby" chemię między nimi. Ich bolesne przeżycia, próby pogodzenia się, wybaczenia sobie, analizowanie przeszłości i teraźniejszości — to wszystko miało miejsce głównie w ich myślach i tak, jak w przypadku niezdecydowania bohaterki, tak i tu trwało to za długo i było powielane do tego stopnia, że czasami miałam wrażenie, iż czytam to samo.

Spodziewałam się burzy emocji, motyli w brzuchu, przyciągania i odpychania, a mam wrażenie, że dostałam nieco rozciągniętą historię o dziewczynie, która nie wie, czego chce i chłopaku, który chcąc dobrze, trochę się zagalopował.

Ale żeby zamknąć tę recenzję klamrą i zakończyć ją plusem, to warto docenić styl, jakim pisze autorka, bogate słownictwo i taką poetyckość, która pięknie opisywała uczucia. Myślę, że język i ta ogólnie pojęta literackość są największymi atutami tej książki.

Pamiętajcie, że to subiektywna opinia i jeśli macie ochotę przeczytać tę powieść, to śmiało — zróbcie to, aby wyrobić sobie swoje własne zdanie!

Ellie to poczytna autorka kryminałów. Theo jest gwiazdą romansowych bestsellerów. Ich drogi łączą się w momencie, kiedy stają przed zadaniem napisania wspólnej książki. Jest tylko jeden, dość znaczący problem. Ona go nienawidzi. W dzieciństwie tworzyli parę nierozłącznych przyjaciół, jedna...

Rozwiń

Zwiń

Hiacynta studiowała pielęgniarstwo. Wypad nad morze ze znajomymi w ramach przerwy wakacyjnej miał dać jej wytchnienie po trudnych egzaminach. Przyniósł jednak tragedię, po której dziewczyna nie potrafi się otrząsnąć. Za namową rodziców wyjeżdża na Mazury do ośrodka dla trudnej młodzieży, prowadzonego przez znajomego jej ojca. Hiacynta poznaje tam Teodora, chłopaka, wychowanego w rodzinie, w której alko*ol dyktował główne warunki. Chłopak ma bardzo ciężkie życie. Codziennie walczy o siebie i los kogoś dla siebie bardzo bliskiego.

“Najskrytsze miejsca duszy” nie jest książką, która idealizuje problemy społeczne, choroby, czy uzale*nienia. To historia dwóch osób, z których jedna pragnie zniknąć z tego świata, a druga walczy o życie.

Cała fabuła oparta jest w dużej mierze na problemach i przeżyciach głównych bohaterów. Mimo początkowej niechęci i rozbieżności problemów, które noszą na swoich barkach, w pewnym momencie znajdują wspólny punkt, który jest iskierką nadziei na lepsze jutro dla każdego z nich. Wątek rozwijającego się uczucia pokazany został, jako rodzaj spoiwa między postaciami, a nie leku na wszystkie problemy. Zdarzało mi się wracać do niektórych fragmentów, ponieważ nie do końca mogłam zrozumieć motywy, którymi się kierowali i postępowanie — pozornie mające przynieść dobry skutek. Ale czy w życiu zawsze postępujemy właściwie?

Historia opisana w książce opiera się na autentycznych wydarzeniach i tym bardziej po jej zakończeniu, na sercu robi się ciężej, a do głowy zaczyna docierać wymiar trudnych doświadczeń Hiacynty i Teodora.

To trudna, smutna i przejmująca książka. I zdecydowanie nie jest to lektura dla każdego, o czym traktuje załączony na początku trigger warning.

Każda kolejna strona przynosi więcej emocji, więcej bólu, więcej niepoukładanych spraw. Mamy tu postaci z kiepską kondycją psychiczną, które doświadczyły w życiu za wiele, jak na swój młody wiek.

Autorka w niezwykle namacalny sposób “zrzuciła” na czytelnika emocje i stany, które zakorzeniły się w psychice i czynach postaci. Tę książkę się przeżywa, o tej książce się myśli, ta książka wżera się w serce i już w nim zostaje.

Hiacynta studiowała pielęgniarstwo. Wypad nad morze ze znajomymi w ramach przerwy wakacyjnej miał dać jej wytchnienie po trudnych egzaminach. Przyniósł jednak tragedię, po której dziewczyna nie potrafi się otrząsnąć. Za namową rodziców wyjeżdża na Mazury do ośrodka dla trudnej młodzieży, p...

Rozwiń

Zwiń

Naomi zjawia się w Knockemout, aby pomóc swojej siostrze bliźniaczce. Na miejscu okazuje się, że Tina ukradła jej samochód i pieniądze, a w zamian za to zostawiła pod opieką jedenastoletnią córkę, o której istnieniu Naomi nie miała pojęcia. Kobieta przybyła do miasteczka prosto sprzed ołtarza, spod którego uciekła i jakby było mało, musi szybko ogarnąć nie tylko swoje życie, ale też siostrzenicy. Pomocną dłoń wyciąga do niej Knox, który jest gburem nad gburami dyktującym warunki w całym Knockemout. Czy tych dwoje ma w ogóle szansę na dogadanie się? Szanse chyba są na to spore, bo ciągnie ich do siebie jak kotka do miski pełnej chrupków — a to jest przyciąganie, z którym nie da się wygrać.

Możliwe, że jestem ostatnią osobą, która przeczytała tę książkę, ale nie martwi mnie to, można mi jedynie zazdrościć, bo Wy już dawno po a ja jeszcze napawam się tą przyjemnością.

Na tyle dobrych opinii, ile o niej czytałam, nie mogłam się nie skusić. I nie zawiodłam się! To ciepła, zabawna powieść, która mimo swojej przewidywalności urzekła mnie i kupiła trzy razy. Bawiłam się przy niej świetnie. Różnorodność, jaką zaserwowała autorka, począwszy od wątku miłosnego, po rodzinny sprawiła, że cały czas czułam się zaangażowana w historię i nie towarzyszyło temu znużenie. A utrzymanie uwagi czytelnika to wielka sztuka, zwłaszcza jeśli książka liczy powyżej 600 stron.

Polubiłam głównych bohaterów całym sercem. Naburmuszony, z wieczną pretensją wypisaną na twarzy, oschły, ale też stanowczy i nieznoszący sprzeciwu Knox pod wpływem wygadanej, inteligentnej i rezolutnej Naomi miękł jak pianka nad ogniskiem, a ich wzajemne przyciąganie sprawiło, że motyle latały w brzuchu jak opętane.

Uwielbiam motyw enemies to lovers — a przykład tej dwójki mógłby stanowić za wzór prezentowany na targach motywów książkowych, jeśli takie by istniały (chyba że istnieją?).

Ogromnie poruszył mnie wątek Naomi i jej siostrzenicy. Totalnie ciepły, wzruszający, pełen prawdziwej troski i sympatii. Udowadnia, że nie ma w życiu sytuacji, z którą nie można sobie poradzić w momencie, kiedy jest się postawionym przed faktem. Dla głównej bohaterki, która w chwili podjęcia decyzji, że zostaje uciekającą panną młodą, poznanie Way i świadomość, że musi się nią zająć, był kopniakiem motywacyjnym do wzięcia się w garść i stawieniu czoła beznadziejnej sytuacji, w jakiej się znalazła.

Zakończenie w pewnym stopniu było przewidywalne, ale czy nie sięgamy po takie historie właśnie dla tych zakończeń? Czasami potrzebujemy wziąć do rąk książkę, której happy end przyniesie nam ukojenie i wywoła uśmiech na twarzy. Nie zawsze wszystko musi być owiane tajemnicą i trzymające w napięciu. Często najprostsze historie są tymi najpiękniejszymi.

Kolejny tom czeka na półce, a ja już przebieram nóżkami przed zabraniem się za niego. Jeśli jednak jest wśród Was ktoś, kto nie czytał "Tego, co zostaje w nas na zawsze" - gorąco namawiam, aby to zmienić.

Naomi zjawia się w Knockemout, aby pomóc swojej siostrze bliźniaczce. Na miejscu okazuje się, że Tina ukradła jej samochód i pieniądze, a w zamian za to zostawiła pod opieką jedenastoletnią córkę, o której istnieniu Naomi nie miała pojęcia. Kobieta przybyła do miasteczka prosto sprzed ołta...

Rozwiń

Zwiń

Pewnego dnia kapłanka Elena trafia do jednej z wyznawczyń Wybranki. Okazuje się, że syn kobiety umiera, a co gorsza — jest człowiekiem bez duszy. Mimo iż Elena nie powinna w żaden sposób pomagać komuś, kto został wyklęty przez Kościół, ryzykuje i zapewnia mężczyźnie godną śmie*ć. Niedługo po tym wydarzeniu młoda kapłanka orientuje się, że objawy choroby, które towarzyszyły zmarłemu, mogą świadczyć o Carskiej Zarazie, która miała przestać istnieć z chwilą pojawienia się Wybrańców Bogini.

Do Lśniącej przybywa młody, intrygujący, nieco dziwny lekarz, Gustaw. Chłopak obiecuje pomóc Elenie w odkryciu prawdy dotyczącej choroby. Następujący po sobie ciąg zdarzeń i wychodzące na światło dzienne tajemnice skrywane w klasztornych murach mogą okazać się tragiczne w skutkach, a Elena musi działać ostrożnie, aby nie stać się ich ofiarą. Bo Kościół i polityka nigdy nie powinny iść razem w parze.

Aż trudno uwierzyć, że "Ludzie bez dusz" to debiut literacki. Ta książka to majstersztyk. Jest dopracowana w każdym calu. To lektura, która nomen omen zaraża swoim klimatem, pochłania swoją wielowymiarowością, zachwyca rozbudowaną historią i rozczula wątkiem miłosnym.

Świat, który wykreowała autorka, jest pełen szczegółów. Zarówno jeśli chodzi o kwestie opisów architektury, jak i wierzeń, tradycji, zasad, których musi przestrzegać społeczeństwo. Autorka zbudowała od podstaw miejsce, w którego istnienie uwierzyłam i które bez reszty mnie pochłonęło. Niesamowite, jak wiele wspólnego może mieć fikcyjna powieść z realnym życiem. W książce mamy mnóstwo nawiązań do akcentów medycznych, politycznych, czy opartych na wierze, które znane nam są z realnego życia. Autorka wplotła te wątki w niezwykle inteligentny i przemyślany sposób.

Jestem oczarowana tym, jak został połączony klimat średniowiecznych czasów, w których medycyna raczkuje, a tylko nieliczni mają wiedzę na temat skrajnych przypadków, ze współczesnością i językiem, jakiego używają postaci.

To ujednolicenie wyrafinowanej mowy prosto z pałacowego dworu z językiem potocznym naszych czasów sprawia, że książka staje się bardziej "elastyczna" - nie została zamknięta w konkretnych ramach, dając tym samym swobodę odbioru i interpretacji oraz pozwala każdemu na odnalezienie się w wykreowanym przez autorkę świecie. Gwarantuję Wam — słowotwórstwo w tej książce to mistrzostwo. Musicie sięgnąć po nią, chociażby po to, aby zasmakować tej literackiej uczty, nie mówiąc już o zaznajomieniu się z Górą Gnojną.

To książka, która działa na wyobraźnię. Poza świetnymi opisami miejsc, mamy tu intrygi, szemrane interesy, tajemnice, niebezpieczeństwo i władzę. Władzę, której chęć posiadania może doprowadzić do autodestrukcji, zbierając po drodze jej niewinne ofiary.

Historia ukazana w "Ludziach bez dusz" to świetny medyczny kryminał fantasy, w który wpleciony został subtelny, ale bardzo istotny na tle całej fabuły — wątek miłosny. Z całego serca polecam Wam tę książkę, która zachwyca nietuzinkową fabułą, charakternymi postaciami, cudownym stylem, genialnym zakończeniem i obłędnym wydaniem.

Pewnego dnia kapłanka Elena trafia do jednej z wyznawczyń Wybranki. Okazuje się, że syn kobiety umiera, a co gorsza — jest człowiekiem bez duszy. Mimo iż Elena nie powinna w żaden sposób pomagać komuś, kto został wyklęty przez Kościół, ryzykuje i zapewnia mężczyźnie godną śmie*ć. Niedługo ...

Rozwiń

Zwiń

Przed laty Zuzanna zaczęła pracę jako gosposia w pięknym domu na warszawskim Żoliborzu. Jej poprzedniczki nie potrafiły dogadać się ze schorowaną panią domu, Eweliną oraz jej córkami. Po śmierci żony, Julian ogłasza swoje zaręczyny z Zuzanną. Jego dorosłe już córki, Róża i Urszula, mówiąc delikatnie, nie są zachwycone tym pomysłem. Podejrzewają byłą gosposię o złe zamiary i chęć zagarnięcia majątku ich ojca dla siebie. Jednak kobieta skrywa w sercu pewną tajemnicę i ból, który dźwiga od wielu lat. Co musi się stać, aby córki pana domu i jego nowej żony uległy poprawie? Czy w ogóle istnieje taka siła?

"Sekrety domu Bille" to książki, które czyta się na raz. No może na dwa, bo zostały podzielone na osobne tomy. Nie są to opasłe tomiszcza, a lektury liczące po 200 i 300 stron. Losy bohaterów, ich motywacje, działania, wybory i historie pochłania się z prędkością światła.

Książki utrzymane są w klimacie, który łączy współczesność z takim arystokratycznym vibem. Relacje międzyludzkie, które zostały zaprezentowane przez autorkę, są jak żywcem wyjęte z prawdziwego życia. Oprócz strachu córek przed zagarnięciem majątku przez swoją macochę, odrzuceniem przez ojca, mamy tu nieszczęśliwe małżeństwo, despotyczność, oschłość względem najbliższych członków rodziny i taką usilną potrzebę podtrzymywania pamięci o zmarłej matce, o sobie, o tym, jak było kiedyś. Nieprzepracowana śmierć Eweliny stała się dla Róży i Urszuli idealną kartą przetargową w relacjach z ojcem.

Historie rodziny Bille czyta się naprawdę przyjemnie, to po prostu dobre obyczajówki, ale obawiam się, że nie zostaną w moim sercu na długo. To, co podobało mi się w nich najbardziej, to opisy przeżyć poszczególnych postaci — dzięki nim zyskałam szerszą perspektywę na wiele kwestii, z różnych punktów widzenia oraz to, że mimo niewielkiej liczby stron, losy bohaterów i opisy ich emocji zostały rozpisane w sposób niespieszny i nie odniosłam wrażenia, że autorka pędzi z akcją, byle tylko już skończyć - a takie przypadki też znam w literaturze.

Polubiłam te książki. Nie pokochałam ich, ale szczerze polubiłam.

Przed laty Zuzanna zaczęła pracę jako gosposia w pięknym domu na warszawskim Żoliborzu. Jej poprzedniczki nie potrafiły dogadać się ze schorowaną panią domu, Eweliną oraz jej córkami. Po śmierci żony, Julian ogłasza swoje zaręczyny z Zuzanną. Jego dorosłe już córki, Róża i Urszula, mówiąc ...

Rozwiń

Zwiń

Przed laty Zuzanna zaczęła pracę jako gosposia w pięknym domu na warszawskim Żoliborzu. Jej poprzedniczki nie potrafiły dogadać się ze schorowaną panią domu, Eweliną oraz jej córkami. Po śmierci żony, Julian ogłasza swoje zaręczyny z Zuzanną. Jego dorosłe już córki, Róża i Urszula, mówiąc delikatnie, nie są zachwycone tym pomysłem. Podejrzewają byłą gosposię o złe zamiary i chęć zagarnięcia majątku ich ojca dla siebie. Jednak kobieta skrywa w sercu pewną tajemnicę i ból, który dźwiga od wielu lat. Co musi się stać, aby córki pana domu i jego nowej żony uległy poprawie? Czy w ogóle istnieje taka siła?

"Sekrety domu Bille" to książki, które czyta się na raz. No może na dwa, bo zostały podzielone na osobne tomy. Nie są to opasłe tomiszcza, a lektury liczące po 200 i 300 stron. Losy bohaterów, ich motywacje, działania, wybory i historie pochłania się z prędkością światła.

Książki utrzymane są w klimacie, który łączy współczesność z takim arystokratycznym vibem. Relacje międzyludzkie, które zostały zaprezentowane przez autorkę, są jak żywcem wyjęte z prawdziwego życia. Oprócz strachu córek przed zagarnięciem majątku przez swoją macochę, odrzuceniem przez ojca, mamy tu nieszczęśliwe małżeństwo, despotyczność, oschłość względem najbliższych członków rodziny i taką usilną potrzebę podtrzymywania pamięci o zmarłej matce, o sobie, o tym, jak było kiedyś. Nieprzepracowana śmierć Eweliny stała się dla Róży i Urszuli idealną kartą przetargową w relacjach z ojcem.

Historie rodziny Bille czyta się naprawdę przyjemnie, to po prostu dobre obyczajówki, ale obawiam się, że nie zostaną w moim sercu na długo. To, co podobało mi się w nich najbardziej, to opisy przeżyć poszczególnych postaci — dzięki nim zyskałam szerszą perspektywę na wiele kwestii, z różnych punktów widzenia oraz to, że mimo niewielkiej liczby stron, losy bohaterów i opisy ich emocji zostały rozpisane w sposób niespieszny i nie odniosłam wrażenia, że autorka pędzi z akcją, byle tylko już skończyć - a takie przypadki też znam w literaturze.

Polubiłam te książki. Nie pokochałam ich, ale szczerze polubiłam.

Przed laty Zuzanna zaczęła pracę jako gosposia w pięknym domu na warszawskim Żoliborzu. Jej poprzedniczki nie potrafiły dogadać się ze schorowaną panią domu, Eweliną oraz jej córkami. Po śmierci żony, Julian ogłasza swoje zaręczyny z Zuzanną. Jego dorosłe już córki, Róża i Urszula, mówiąc ...

Rozwiń

Zwiń

Mila kocha Karkonosze i wszystko, co się z nimi wiąże. Dziewczyna pracuje w lokalnej księgarni, lubi spacery po górach, malowanie obrazów i żelki. Kiedy do Szklarskiej Poręby przyjeżdża Alex, warszawiak z krwi i kości, który chce zbudować w okolicy kolejne apartamentowce niepasujące ani odrobinę do tamtejszych widoków czy tradycyjnej architektury, Mila ma jeden cel — pokazać mu Karkonosze z innej strony, pobudzić jego wrażliwość na piękno gór, otworzyć oczy na potrzeby mieszkańców miasta i tym samym odwieść od pomysłu postawienia nowoczesnych budynków.

Alex, który początkowo jest dla Mili “bucem z Warszawy” zaczyna dostrzegać w dziewczynie, tak innej od poznawanych do tej pory, pewien urok, który działa na niego jak magnes. Ale czy Mila czuje to samo do pana architekta? A może chce jedynie wybić mu z głowy pomysł realizacji unowocześniania tego, co naturalne i oparte na tradycjach i ostatecznie odesłać na drzewo?

“Glass Hills” to przepięknie napisana, wciągająca, tak prosta a w tej prostocie tak niezwykle urocza książka, od której nie da się oderwać. Utoniecie w opisach przyrody, zakochacie się w tej historii, która chwilami bawi, a chwilami wzrusza. I można jej wybaczyć to, że bywa przewidywalna, bo w tej książce nie chodzi o to, aby grać w domysły, ale o to, aby zachwycić się jej pięknem, tak jak zachwycamy się górskimi widokami, kiedy zdobędziemy szczyt.

Ta książka to najlepsza reklama Karkonoszy. Opisy, które serwuje autorka to złoto. Działają na wyobraźnię do tego stopnia, że jak nigdy tam jeszcze nie byłam, to teraz chcę i już!

Jeśli chodzi o relację głównych bohaterów, to została ona rozpisana w taki sposób, jaki lubię — czuć między nimi chemię, ale wszystko wydarza się własnym tempem, bez niepotrzebnego przyspieszania akcji. Autorka operuje lekko sarkastycznym humorem, więc kiedy ta dwójka próbowała się dotrzeć, padały żarty-szpileczki i wierzcie mi, to było jednocześnie zabawne i urocze, ale też budowało tę wspomnianą między nimi chemię. Sceny erotyczne nie atakowały z każdej strony, były subtelne, nie przyćmiły całej reszty historii, a więc kamień z serca. Stanowiły jedynie miły dodatek do całości.

To książka na dwa wieczory, zjada się ją jak ulubiony deser. Wypełniona po brzegi zapierającymi dech krajobrazami, humorem i uczuciem, które łączy dwa różne światy w jeden.

Mila kocha Karkonosze i wszystko, co się z nimi wiąże. Dziewczyna pracuje w lokalnej księgarni, lubi spacery po górach, malowanie obrazów i żelki. Kiedy do Szklarskiej Poręby przyjeżdża Alex, warszawiak z krwi i kości, który chce zbudować w okolicy kolejne apartamentowce niepasujące ani od...

Rozwiń

Zwiń

Autorka w posłowiu pisze, że “w moim życiu nie brakuje wielu silnych, mądrych i niezależnych kobiet. Ta książka powstała ze względu na nie i dla nich wszystkich”.

I ja Wam powiem więcej — to jedna z lepszych obyczajówek, jakie przeczytałam w ostatnim czasie. Ciepła, zabawna, chwilami lekko ckliwa, ale z mądrym przesłaniem, które mówi, że nie ma takiej siły, która by nas, kobiety złamała. Historie kuzynek Garcia udowadniają, że z każdej, nawet beznadziejnej sytuacji potrafimy się podnieść, otrzepać, zadrzeć głowę wysoko i ruszyć dalej zdobywać świat.

Erica, Marisol, Gracie i Selena są najlepszymi przyjaciółkami, a w gratisie do przyjaźni dostały więzy krwi. Po rozwodzie rodziców Mari, dziewczyna wyprowadza się z matką do innego miasta. Kontakt z kuzynkami powoli się urywa, aż w końcu całkowicie wypala. Po latach każda z nich ma swoje życie, mniej lub bardziej poukładane. Ale zawsze mogą liczyć na swoją przyjaźń i wzajemne wsparcie. W tej układance brakuje jednak Marisol, która z niejasnych powodów “wypisała” się z rodziny. Czy śmierć bliskiej osoby sprawi, że na nowo odbudują swoje relacje? Czy przyjaźń po porzuceniu jest jeszcze możliwa?

Uwaga! Ta książka jest jak kocyk! Zimą ogrzeje swoim ciepłem, a latem otuli delikatnością. Spędziłam przy niej rewelacyjny czas. Śmiałam się, kiedy latynoski temperament kuzynek Garcia i ich licznej rodziny zagarniał całą uwagę, wzruszałam, kiedy z jej grona odeszła pewna cudowna postać, przeżywałam, gdy w grę wchodziły rozterki przyjaciółek.

Rozdziały opowiadające o losach kuzynek są naprzemienne, dzięki czemu czytając jeden, z niecierpliwością czeka się na kontynuację poprzednich. Nie mam wśród nich swojej ulubionej historii – wszystkie polubiłam równie mocno i każda z nich wywoływała we mnie te same dobre emocje.

Najbardziej uroczą rzeczą, która mieści się w warstwie językowej tej książki, są wtrącane po hiszpańsku pojedyncze słówka — to, plus żywiołowość postaci, zamieszanie, jakie robią wokół siebie i przyrządzanych potraw, ich szczerość, niewyparzone języki i takie kontrolowane roztrzepanie, zbudowały niesamowity, latynoski i rodzinny klimat.

Świetna książka, wkładam ją do mojej szufladki w sercu z napisem: TOPKI.
I jeszcze muszę wspomnieć o tym, że jest pięknie wydana i cudowna w dotyku, no love!

Autorka w posłowiu pisze, że “w moim życiu nie brakuje wielu silnych, mądrych i niezależnych kobiet. Ta książka powstała ze względu na nie i dla nich wszystkich”.

I ja Wam powiem więcej — to jedna z lepszych obyczajówek, jakie przeczytałam w ostatnim czasie. Ciepła, zabawna, chwilami lekk...

Rozwiń

Zwiń